Αντιλαμβάνεσαι,
εαυτέ μου,
το ποιος είσαι
και το γιατί είσαι όπως είσαι
και το γιατί δρας όπως δρας,
όταν,
μετά από προσπάθεια μιας,
κάποιας αλλαγής,
εφαρμόζεις τους κανόνες
της επικοινωνίας
με ειλικρινή διάθεση για αποτέλεσμα,
μα,
όπως το ανέμενες,
όπως το έμαθες τόσα χρόνια,
καταλήγεις μόνο σε πιο δυνατό κλείσιμο,
σε μπουντρούμι
με κλειδαριές,
κι αλυσίδες βαριές,
και κωδικούς ξεκλειδώματος σε Γραμμική Β'δυσλεξικού σχιζοφρενή,
στο πιο βαθύ δάσος,
στην πιο απομακρυσμένη έκταση γης,
σε τόπο άβατο
και χρόνο άφατο,
σ'εσένα,
εαυτέ μου.
Και λες μέσα σου
ένα ακόμα "συγγνώμη"
προς εκείνην
που πλήγωσες
μη μπορώντας
να σε αντέξεις,
εαυτέ μου.