Ξάπλωσε πάνω μου
και το γυμνό της σώμα χάιδευε
το δύσμοιρο δικό μου.
Έβαλε τα δάχτυλα στα μαλλιά μου·
πάσχισα να κρατηθώ.
Με κοίταξε κατάμματα
και μόνο ένα θαύμα μ'έσωνε
απ'το να εκραγώ
σ'εκατομμύρια μικροσκοπικά θραύσματα.
Κάτι ψιθύρισε, μα δεν άκουσα·
ήμουν ήδη χαμένος.
Με τις παλάμες μου σφιχτά
κρατούσα το πρόσωπό της
κολλημένο στο δικό μου.
Πιέζοντάς το,
ψηλαφώντας,
μάταια προσπαθώντας να συλλάβω το μεγαλείο
της καθαρότητας των ματιών,
της γλύκας των χειλιών
και της απόλυτης ομορφιάς
του εγκεφάλου της.
Κι ύστερα,
σαν μετά από κάθε όνειρο,
ξύπνησα άπνοος
και με το χέρι σ'έψαξα,
να σ'αγκαλιάσω.
Κι ο κρύος αέρας
έκλαψε μαζί μου.