Δημιουργία (Μέρος Α')

"Γράψε!"

Αυτή ήταν η λέξη που συνέδεε όλους τους ανθρώπους που συναντούσε στην καθημερινότητά του τον τελευταίο καιρό. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, άσχετων επαγγελμάτων, από διαφορετικά στρώματα της κοινωνίας, ασύνδετων οικονομικών καταστάσεων και ανόμοιων μορφωτικών επιπέδων. Συγγενείς, γνωστοί, φίλοι, συνάδελφοι, περιστασιακοί που τύχαινε να τον γνωρίσουν για πάνω από πέντε λεπτά. Όλοι χρησιμοποιούσαν αυτή τη λέξη.

"Πρέπει να γράψεις!"

Κάποτε ήταν μια απλή παρότρυνση, ενώ κάποιες φορές μπορούσε να εκληφθεί και ως παράκληση. Άλλοτε έφτανε ξεκάθαρα στα όρια της διαταγής, ενώ σπανιότερα ηχούσε περισσότερο ως ευχή κι ελπίδα. Υπήρξαν περιπτώσεις που ο ήχος της συνοδευόταν με ξεφυσητό απώλειας της υπομονής και άλλες που ερχόταν μαζί με βλέμμα γεμάτο αμφιβολίες. Φυσικά δεν έλειψαν κι εκείνοι που ξεστόμισαν τη λέξη απλώς για να το κάνουν, λες και είχαν την υποχρέωση.

"Γιατί δε γράφεις;"

Έπρεπε, λοιπόν, να γράψει. Επειδή κάποιοι το χρειάζονταν. Επειδή έπρεπε να εξασκήσει το ταλέντο του για να μην το χάσει. Επειδή υπήρχαν άνθρωποι που αγαπούσαν τη γραφή του. Επειδή υπήρχαν αναγνώστες που περίμεναν εδώ και πόσους μήνες για το επόμενο γραπτό του. Επειδή κάποιοι τον έβλεπαν μόνο ως τις λέξεις του. Επειδή ήταν λυπηρό να μην εκφράζει γραπτώς και να μη μοιράζεται όλα εκείνα που έκρυβε ο υπέροχος εγκέφαλός του. Επειδή θα ήταν ήττα για την ανθρωπότητα αν άφηνε τη φαντασία του να δημιουργεί πρωτότυπα σύμπαντα μόνο εντός του κρανίου του. Επειδή κάθε μέρα που περνούσε χωρίς να έχει γράψει κάτι ήταν μια απώλεια για τον κόσμο και για τον ίδιο. Επειδή ήταν το μόνο που έκανε τόσο καλά.

"Ακόμα δεν έγραψες;"
The Complete Post..