Σήμερα έξυσα πληγή
που δεν υπήρχε·
είχε κλείσει προ μηνών
και στη θέση της είχε μείνει
μοναχά
έν' αμυδρό σημάδι,
να θυμίζει αυτό
-το μικρό-
που κάποτε πέρασα.
Έχωσα τον κυνόδοντα μου
στο μαλακό σημείο
του δέρματος στη δεξιά παλάμη
-το ασήμαντο,
που χρησιμοποιεί κανείς
χωρίς να το σκέφτεται-
και τράβηξα με δύναμη.
Το αίμα
σχημάτισε μια σταγόνα
που πρηζόταν με το δευτερόλεπτο.
Μάσησα τη σάρκα.
Είχε γεύση γνωστή,
αγαπημένη.
Πριν κυλίσει το αίμα,
το ρούφηξα
-δεν ξέρω γιατί λένε
πως έχει τη γεύση του χαλκού,
δεν τρώω χαλκό-
κι είχε κι αυτό οικεία γεύση.
Ρουφούσα
και ξανανάβλυζε.
Και ξαναρουφούσα
και δε σταματούσε.
Μεταξύ των ρουφηγμάτων
είδα μέσα στην τρύπα της πληγής
κάτι
να πάλλεται,
να κινείται,
να συστέλλεται,
να παλεύει.
Είδα στο βάθος
της πληγής
την καρδιά μου.
Αίμα και δάκρυ
συνιστούσαν
το σύμπαν της·
κι αυτή,
σα μανιακή χορεύτρια,
εκινείτο έντονα
και παλινδρομούσε άγρια.
Ρούφηξα το αίμα ξανά
και την είδα
να παλεύει ακόμα.
Γύρισα το πρόσωπο μου
και με τα μάτια μου
άκουσα τη φωνή του.
Φωνή δαιμονική·
με καταριόταν με μίσος
κι ευχήθηκε πράγματα για μένα
ανείπωτα.
Και χαμογέλασα
επειδή μου είχε δείξει
πριν
τα κομμάτια στην αρχική τους θέση
και την πτώση τους
και μου είπε πως
το αίμα
και η πληγή
ήταν του μυαλού μου
-μια ψευδαίσθηση.
-μια ψευδαίσθηση.
Και ξαναρούφηξα το αίμα
και ξαναείδα την καρδιά μου
που αγωνιζόταν.
Και γύρισα τα μάτια μου
διότι έπρεπε ν' ακούσουν
πάλι
τη φωνή του.
Αγγελική η φωνή του,
μ' έκανε βρέφος
και μ' έριξε
σε μι' ατέλειωτη σπείρα
και μού 'μαθε να την οδηγώ.
Και μ' έπιασε
και με ταξίδεψε
στην άκρη του κόσμου·
εκεί που στέκει ένα παράθυρο
μόνο.
Και μού 'δειξε το φεγγάρι
κι εκείνο μου είπε το μεγαλύτερο του μυστικό,
κλαμένο.
Κι ύστερα,
χωρίς να μιλά
κανείς μας απ' τους δυο,
είδαμε, νιώσαμε, ζήσαμε
τις αντανακλάσεις μας.
Χιλιάδες φορές ως τώρα,
μα καμιά σαν κι αυτήν.
Κι έφυγε.
Πήγε να ολοκληρώσει
την Τριάδα,
για να μπορεί
μετά
να μου ξαναμιλήσει.
Ο ουρανός
ήταν φορτωμένος με
σύννεφα
σκούρου μωβ
και μύριζε βροχή
και ήθελα βροχή
και χρειαζόμουν βροχή.
Γύρισα κι είδα την πληγή·
είχε στεγνώσει το αίμα
και πλέον δε μπορούσα
μέσα από την τρύπα
στη σάρκα μου
να δω την καρδιά μου.
Άκουγα όμως
τους απελπισμένους,
αγωνιώδεις χτύπους της.