Προχτές επήα περίπατο στα Σιελιόνιαμετά που πάρα πολλύν τζιαιρό. Το ποταμούιν ήταν κατάξερο, αλλά ελπίζω πως με τα πρώτα νερά θα επανέλθει στες παλιές του δόξες. Επήα τροχάδην τζιαι έκαμα το διάλειμμα μου να ξεκουραστώ στην κοίτη του ποταμού, περιτριγυρισμένος που δεντρά τζιαι θάμνους τζιαι μυρωθκιές τζιαι ήχους της Φύσης. Μια ομορφκιά.
Ήρτεν στο νου μου η γιαγιά μου. Η γιαγιά μου αγαπά πολλά τη Φύση. Τα δέντρα τζιαι τα φκιόρα που έσιει σπίτι της χαϊδεύκει τα τζιαι μιλά τους σα να τζιαι εν αγγονούθκια της -το ίδιον κάμνει τζιαι με το Βλάκα- τζιαι όποτε πάει καμιά βόλτα μες στα βουνά, πάντα κόφκει λουλλουδάκια τζιαι φυλλούθκια τζιαι φέρνει τα τζιαι βάλλει τα μες στο βαζούιν, για να έσιει τες μυρωθκιές σπίτι της. Η γιαγιά μου έκαμεν τελευταίως μιαν επέμβαση στο ένα της μάτι τζιαι που τότε φοάται να φκει έξω για πολλήν ώρα, για να μεν κινδυνέψει που καμιάν μόλυνση κ.λπ.
Επίσης, η γιαγιά μου εν το πλάσμαν που αγαπώ πιο πολλά στον κόσμο.