Βρισκόταν χαμηλά,
στ' αριστερά μου.
Γύρισα και την κοίταξα
αποσβολωμένος.
Ένιωσα αδύναμος
κι ανήμπορος
μπροστά στην επιβλητική
φιγούρα της
και μέσα στη θάλασσα δέους
που μου προκαλούσε.
Ένας τεράστιος δίσκος,
χλωμός και ύπουλος,
κρυμμένος άλλοτε
πίσω από γκρίζα σύννεφα
κι άλλοτε σε μια ξεδιάντροπη
αντίθεση με το σκουρογάλανο τ' ουρανού.
Ένα θηρίο που,
τόσα χιλιόμετρα μακριά,
μπορεί να ελέγξει τις θάλασσες της Γης
και ταυτόχρονα
αφήνει τον άνθρωπο να δει το πρόσωπό του.
Μαγευτική η ομορφιά της,
με ώθησε να σκεφτώ.
Να αναλογιστώ το μεγαλείο
της ιεροσυλίας που διαπράττουμε
όταν την προσέχουμε
μόνο σε κατάμαυρο φόντο.
The Complete Post..