Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου 2014:
Στο O2 Academy Brixton στο Λονδίνο, βλέπω ζωντανά για τρίτη φορά τους Mastodon στην πρώτη μου συναυλία μετά από περισσότερα από πέντε χρόνια, προσπαθώ να απομακρύνω το mosh pit από δίπλα μου, κάνω ανελέητο headbanging, καταστρέφοντας αυχένες και προκαλώντας πονοκεφάλους, ρισκάρω να κουφάνω εντελώς το ήδη προβληματικό δεξί αυτί και ξελαρυγγιάζομαι γρυλλίζοντας κάθε στίχο με όλη μου τη δύναμη, μέχρι να ακουστεί η φωνή μου πάνω από τις φωνές πέντε χιλιάδων ανθρώπων.
Πέμπτη, 18 Δεκεμβρίου 2014:
Στο δρόμο από Λυθροδόντα προς Λευκωσία, βάζω το δίσκο "Στης Ψυχής το Παρακάτω"και τα μάτια μου ξεκινούν να δακρύζουν από τα πρώτα σαρανταπέντε δευτερόλεπτα ("Αν είσαι πλάι μου μπορώ το φόβο να νικήσω, τον κόσμο ν'αγαπήσω κι ίσως ν'αγαπηθώ - αν είσαι πλάι μου μπορώ να μ'αντιμετωπίσω.."), ενώ συνεχίζουν ("Φτάνουν τα ψέματα που καίνε, οι ψευδαισθήσεις που πονούν, άλλο τα μάτια μου δεν κλαίνε, τα χείλη μου άλλο δε σφαλούν..
") και συνεχίζουν ("Άλλη μια μάχη νικημένος στα σημεία, τώρα δεν έχω παραμύθια, ούτ'αστεία..") και συνεχίζουν ("Τα θέλω μου πιο δυνατά απ'όλη τη ζωή μου κι αν έζησες μαζί μου, κουράστηκες κι εσύ..") και συνεχίζουν ("Σε κοροϊδεύει ο έρωτας, σε κοροϊδεύει ο χρόνος, κι εσύ απάνω στο χορό μετράς την αντοχή σου..") μέχρι να φτάσω στη γαμημένη τη δουλειά.
Στο O2 Academy Brixton στο Λονδίνο, βλέπω ζωντανά για τρίτη φορά τους Mastodon στην πρώτη μου συναυλία μετά από περισσότερα από πέντε χρόνια, προσπαθώ να απομακρύνω το mosh pit από δίπλα μου, κάνω ανελέητο headbanging, καταστρέφοντας αυχένες και προκαλώντας πονοκεφάλους, ρισκάρω να κουφάνω εντελώς το ήδη προβληματικό δεξί αυτί και ξελαρυγγιάζομαι γρυλλίζοντας κάθε στίχο με όλη μου τη δύναμη, μέχρι να ακουστεί η φωνή μου πάνω από τις φωνές πέντε χιλιάδων ανθρώπων.
Πέμπτη, 18 Δεκεμβρίου 2014:
Στο δρόμο από Λυθροδόντα προς Λευκωσία, βάζω το δίσκο "Στης Ψυχής το Παρακάτω"και τα μάτια μου ξεκινούν να δακρύζουν από τα πρώτα σαρανταπέντε δευτερόλεπτα ("Αν είσαι πλάι μου μπορώ το φόβο να νικήσω, τον κόσμο ν'αγαπήσω κι ίσως ν'αγαπηθώ - αν είσαι πλάι μου μπορώ να μ'αντιμετωπίσω.."), ενώ συνεχίζουν ("Φτάνουν τα ψέματα που καίνε, οι ψευδαισθήσεις που πονούν, άλλο τα μάτια μου δεν κλαίνε, τα χείλη μου άλλο δε σφαλούν..
") και συνεχίζουν ("Άλλη μια μάχη νικημένος στα σημεία, τώρα δεν έχω παραμύθια, ούτ'αστεία..") και συνεχίζουν ("Τα θέλω μου πιο δυνατά απ'όλη τη ζωή μου κι αν έζησες μαζί μου, κουράστηκες κι εσύ..") και συνεχίζουν ("Σε κοροϊδεύει ο έρωτας, σε κοροϊδεύει ο χρόνος, κι εσύ απάνω στο χορό μετράς την αντοχή σου..") μέχρι να φτάσω στη γαμημένη τη δουλειά.