Με μαλλιά ανάκατα, μάτια πρησμένα να επιπλέουν πάνω σε μαυρισμένο δέρμα, χωρίς ύπνο και ξεκούραση εδώ και τρεις μέρες, γένια απεριποίητα και φορώντας παντελόνι στρατιωτικής παραλλαγής, είμαι στη σκοπιά ως έφεδρος.
Κι αν το στομάχι μου είναι κόμπος από την κακή διατροφή των τελευταίων ημερών, ο νους μου είναι Γόρδιος δεσμός κι η καρδιά μου παζλ εκατομμυρίων κομματιών, γι'άλλους λόγους.
Σε μια από τις ψηλότερες κορφές του Μαθιάτη, κατά τις πέντε παρά, βλέπω το μαύρο να υποχωρεί, δίνοντας χώρο στο φως της μέρας να ξυπνήσει την πλάση κάτω από τα πόδια μου κι έχω στ'αυτιά μου ακουστικά, να παίζουν εδώ και ώρα σε επανάληψη τα τελευταία κομμάτια της Ενάτης, αφήνοντας εδώ και ώρα χέρια, πόδια, κεφάλι, δάχτυλα και δυνατά σφυρίγματα έρμαια των ήχων του κωφού και κάθε φορά που ολοκληρώνονται η Συμφωνία κι ο οργασμός μέσα μου, χαμογελώ πικρά και νιώθω λες και πρωταγωνιστώ σε κομμένη σκηνή ταινίας του Κιούμπρικ.
Ξημέρωμα Κυριακής, 3 Ιουλίου 2016