Κάποτε συμβαίνει κάτι στη ζωή σου -μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία- που σε κάνει να ντρέπεσαι και να το κουβαλάς βάρος μέσα σου για αρκετές μέρες. Και κάποτε δεν ξέρεις πώς να αποβάλεις αυτό το βάρος, να ξεφύγεις από τη μνήμη που ταλαιπωρεί το νου σου, να ξεπεράσεις το συμβάν που σε έκανε να ντραπείς τόσο. Μια τέτοια κατάσταση μου έτυχε προχτές και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Αποφάσισα, λοιπόν, να το μοιραστώ μαζί σας. Με πάρα πολλούς από εσάς γνωριζόμαστε προσωπικά, οπότε δεν είναι το ότι θα το μοιραστώ με ξένους που ελπίζω να αποβεί καθαρτήριο, αλλά το ότι θα το ομολογήσω δημόσια, θα εκτεθώ σε οποιονδήποτε τύχει να διαβάσει αυτό το κείμενο και θα αφεθώ στην κρίση αυτού του οποιουδήποτε.
Ντρέπομαι, λοιπόν.
Προχτές το μεσημέρι στη δουλειά έφαγα σαλάτα caesar's.
Δεν είναι γι' αυτό που ντρέπομαι όμως.
Προχτές το μεσημέρι στη δουλειά έφαγα σαλάτα caesar's κερασμένη από μια συνάδελφο.
Ούτε γι' αυτό ντρέπομαι όμως.
Προχτές το μεσημέρι στη δουλειά έφαγα σαλάτα caesar's κερασμένη από μια συνάδελφο, την οποία κέρδισα σε στοίχημα, στο οποίο η ίδια με προκάλεσε.
Δε ντρέπομαι ούτε γι' αυτό όμως.
Γιατί ντρέπομαι, λοιπόν;
Προχτές το πρωί μιλούσαμε με τη συγκεκριμένη συνάδελφο. Μου έλεγε ότι είχε κάνει γυμναστική μετά από πολύ καιρό και ότι πιάστηκε σχεδόν παντού. Για να τονίσει τη σοβαρότητα της κατάστασης της, μου είπε κιόλας ότι έστειλε ένα μήνυμα σε μια ξαδέλφη της λέγοντας της -περίπου-: "υποφέρω, υποφέρω, υποφέρω πολύ, επιάστηκα και πονώ, δε μπορώ ούτε να βήξω, ούτε τα πόδια μου ν' ανοίξω - που λέει και η Αννούλα". Τη διέκοψα.
-Ποιά Αννούλα;
-Η Βίσση ρε!
-Εν η Βίσση που τραγουδά το "Υποφέρω";
-Ναι, χαλόου!!
-Να σου πω κάτι;
-Ναι.
-Ειλικρινά ντρέπομαι που το ξέρω τούτο και που θα φκει έτσι πράμα που το στόμα μου, αλλά εν η Βανδή που το τραγουδά.
-Χαχαχαχαχα, τι λαλείς γιε μου; Τον καιρό που άκουα εγώ Αννούλα, εσύ άκουες Μητροπάνο!
-Ξαναλαλώ σου, αν δεν ήμουν σίουρος, εν θα άφηνα να φκουν έτσι ονόματα που το στόμα μου!
-Χαχαχα, γιε μου πνάσε! Εν η Αννούλα που το τραγουδά! Υποφέρω, υποφέρω, υποφέεεεερω πολύυυυ..
-Σκάσε τζιαι εν εγώ που υποφέρω τωρά.
-Που τη φωνή μου ρε;
-Τζιαι που τη φωνή σου τζιαι που ξέρω ότι εν η Βανδή που το τραγουδά.
-Γιε μου, πάμε στοίχημα;
-Εννα χάσεις.
-Πάμε;
-Πάμε. Τι να βάλουμε;
-Φαΐ.
-Οκκέις.
Συνεχίσαμε και οι δύο τις δουλειές μας. Σε ανύποπτο χρόνο πήγα αμίλητος στο γραφείο της. Επιασα το mouse από το χέρι της, άνοιξα τον Chrome και έκανα search "Υποφέρω στίχοι" ενώ εκείνη χασκογελούσε με την επικείμενη ήττα μου. Άνοιξαν τα αποτελέσματα του Google. Το ύφος της ανεκτίμητο. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία.
Η ντροπή, ντροπή όμως!